In de voetsporen van vorm en verbeelding
Sommige momenten voelen als een klein wonder. Alsof de tijd even stil blijft staan of zich juist in een cirkel rond beweegt.
Mijn jongste dochter is geslaagd. Aan het SintLucas, ze is net als ik een 'SINT', niet dat wij ons vroeger zo noemden na het afstuderen maar goed vind het een leuke benaming en tenslotte ben ik er ook zo één:-)
Dezelfde school waar ik, in 1986, mijn creatieve vleugels uitsloeg. Waar ik leerde kijken, voelen, maken. Waar ik als jonge vrouw met mijn hoofd vol ideeën en mijn handen vol schetsen rondliep, op de afdeling Etaleren, Decoreren en Reclame.
De jaren ’80… dat was ontwerpen zonder mobieltje, zonder laptop, zonder AI. Alles met de hand. Met linialen, stanleymessen, stiften, kleurpotloden, typemachines. Communiceren deed je face-to-face. Je belde op een vaste lijn of schreef een briefje.
En toch, of misschien juist daardoor, voelde alles zo echt. De connecties, de gesprekken, de vriendschappen. De geur van karton en lijm. Het lawaai van de werkplaatsen. De stiltes in het atelier. Ik kijk erop terug als de mooiste schooltijd die ik heb gekend.
En toch was dat niet het einde van mijn Lucas-verhaal.
In 2016 keerde ik terug. Niet als meisje, maar als vrouw. Moeder, kunstenaar, op zoek naar nieuwe vormen. Ik volgde er lessen Photoshop, een sprong in het diepe, de digitale wereld in.
Waar ik ooit werkte met schaar en lijm, ontdekte ik nu de kracht van pixels en lagen. Het voelde als een nieuwe taal leren. En tegelijk als thuiskomen. Want creativiteit kent geen vaste vorm, ze groeit met je mee.
Nu werk ik met beide werelden: digitaal en analoog. Met penseel en tablet. Intuïtief, vrij, kleurrijk. Alles mag er zijn.
En nu loopt zij daar. Mijn dochter. Op haar eigen pad.
Afgestudeerd als interieurontwerper.
Met haar eigen ideeën, haar eigen stijl. Maar met datzelfde vuur in haar ogen.
We hebben het er weleens over, hoe anders het was in mijn tijd. En toch raakt het elkaar. Want ontwerpen blijft spelen met ruimte, gevoel, sfeer. Of je dat nu met een potlood doet of op een scherm. De essentie is hetzelfde: verbeelden wat nog niet zichtbaar is. Vorm geven aan gevoel.
Dat zij haar creatieve thuis vond op de plek waar ik de mijne vond, zelfs twee keer, ontroert me. Het voelt als een stille overdracht. Niet iets dat ik haar heb opgelegd, maar iets dat op een natuurlijke manier is doorgegeven. Een draad van verwondering, liefde voor detail, en de wil om iets moois te maken van de wereld om je heen.
Ik ben trots. Op haar, op wie zij is. En ook een beetje op mezelf, op dat meisje van toen en die vrouw van nu.
Want soms, als je achterom kijkt, zie je ineens hoe ver je gekomen bent.
En hoe mooi het is als je kind een stukje met je meeloopt.
Dankbaar 🧡
